In onze kleine minireeks over Psalm 83 (hier deel 1, 2, 3, 4 en 5) vandaag aandacht aan de korte bede aan het begin (vs. 2). Als je dit vers in de verschillende vertalingen leest dan zul je merken dat de woorden soms onderling verwisseld zijn, dit komt omdat het min of meer synoniemen zijn en die zijn vaak moeilijk te vertalen met behoud van de specifieke betekenis.

Als eerste zien we dat God wordt opgeroepen om in te grijpen, dit gebeurt door 3 negatieve begrippen die allemaal beginnen met "niet". Dus niet zwijgen, niet doof houden, niet stil zijn.

Het eerste woord dŏmî heeft de betekenis van "zich vasthechten aan", zoals men een muur met kalk/pleister bestrijkt, hier geeft de psalmdichter dan ook aan dat Gods mond niet gesloten of dichtgeplakt moet zijn, dat Zijn tong niet niet onbeweeglijk aan het gehemelte kleeft. Vrij vertaald zou je het kunnen weergeven met "bewust je mond dichthouden".

Het tweede woord ḥĕraš heeft betrekking op de oren (cf. Micha 8:16 hun oren zullen doof worden). Je handen op je oren leggen zodat je maar niet hoeft te horen wat er gebeurt.

Tot slot het derde woord šəqōṭ heeft betrekking op het oog "het werkeloos toekijken", het laten bezinken van wat je ziet, zoals de droesem van een troebele drank naar de bodem zinkt. Je maakt je niet druk met wat er om je heen gebeurt.

De psalmdichter beschrijft dus een algeheel zwijgen van God door de nadruk te leggen op de mond (stil zijn), het oor (niet willen horen) en het oog (niet willen zien). De vraag die we ons dan ook moeten stellen is dat als dit de houding van God is, moeten wij dan ook zwijgen. De psalmdichter vindt van niet en zegt wat er gebeurt. Of zoals ik in een oud commentaar las "Zwijgt de Heere? Zo zwijgt gij dan niet, maar roep tot Hem, totdat Hij het stilzwijgen verbreekt!"

Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!

Mede mogelijk dankzij