Aantekeningen bij de Bijbel
Vragen, overdenkingen en achtergronden over de Bijbel,
welke resulteren in allerlei aantekeningen.
welke resulteren in allerlei aantekeningen.
Het Nieuwe Testament (van het Latijn Novum Testamentum, van het Grieks Ἡ καινὴ διαθήκη), bestaat uit een viertal evangeliën welke het leven van Jezus Christus op aarde behandelen, de Handelingen waarin het ontstaan van de eerste christelijke gemeenten wordt beschreven, een aantal brieven van verschillende auteurs en sluit af met de Openbaring van Jezus (geschreven door Johannes).
Het gebruik van de term "Nieuwe Testament" (Grieks Ἡ Καινὴ Διαθήκη Hē Kainḕ Diathḗkē) om de verzameling christelijke Griekse geschriften uit de eerste en tweede eeuw te beschrijven, is terug te voeren op Tertullianus in zijn werk Against Praxeas (Tertullianus, 15; Tertullianus, Against Marcion, IV). Irenaeus gebruikt de uitdrukking "Nieuwe Testament" verschillende keren, maar gebruikt deze niet in verwijzing naar een geschreven tekst.
Tegen de 4de eeuw was het bestaan – zelfs als het niet de exacte inhoud was – van zowel een Oud als een Nieuw Testament vastgesteld. Lactantius, een christelijke auteur uit de 3de-4de eeuw, schreef in zijn vroeg-4de-eeuwse Latijnse Institutiones Divinae (Divine Institutes, XX) dat de Bijbel was verdeeld in twee testamenten een Oud en een Nieuw.
Zie Canonisering en Canonisering van de Bijbel voor een compleet overzicht.
Al vanaf het begin werden de Evangeliën en de brieven van de Apostelen van kerk naar kerk rondgestuurd. Waarbij soms kleine verschillen waren.
Rond 155 meldde Justinus het bestaan van vier evangeliën. In deze periode werden de andere geschriften van het Nieuwe Testament ook al genoemd, echter de samenstelling verschilde per kerk.
Hierna begint meer overéénstemming te ontstaan over de canon en de volgorde:
Na 200 was de canonisering zo goed als rond, andere geschriften werden gezien als apocrief of als vervalsing.
Waarom werd het gezag van een aantal boeken vanaf de tweede helft van de 2de eeuw ter discussie gesteld? We kunnen hier drie redenen voor aanvoeren.
Overgenomen met toestemming van G. v.d. Brink (De canonvorming van het NT)
Het Decretum Gelasianum of Gelasian decreet wordt zo genoemd omdat van oudsher werd gedacht dat het een decreet van paus Gelasius I, bisschop van Rome 492-496 zou zijn. Er wordt gezegd dat het werk is afgeleid van een tekst geschreven door een anonieme geleerde tussen 519 en 553, het tweede hoofdstuk presenteert een lijst van boeken van de Schrift welke als zijnde Canoniek gemaakt door een Raad van Rome onder Paus Damasus I, bisschop van Rome 366-383. Onder geleerden is er kritiek op het waarheidsgehalte van dit decreet. F.F. Bruce stelt: "What is commonly called the Gelasian decree on books which are to be received and not received takes its name from Pope Gelasius (492-496). It gives a list of biblical books as they appeared in the Vulgate, with the Apocrypha [sic] interspersed among the others. In some manuscripts, indeed, it is attributed to Pope Damasus, as though it had been promulgated by him at the Council of Rome in 382. But actually it appears to have been a private compilation drawn up somewhere in Italy in the early sixth century." (F.F. Bruce, Canon of Scripture, p. 97).
Het Nieuwe Testament verwijst vaak naar het Oude Testament om theologische punten te verduidelijken of naar (messiaanse) profetieën die nu zijn vervuld. Bijvoorbeeld, passages uit de boeken van Jesaja, Psalmen, en Zacharia worden vaak geciteerd of aangehaald in het Nieuwe Testament. Het totaal aantal tekstverwijzingen in het Nieuwe Testament naar het Oude Testament is een onderwerp van discussie onder theologen. Zo zijn er meer dan 300 directe citaten, terwijl het aantal indirecte verwijzingen tussen de 2.500 en 3.500 wordt geschat.
Het zijn deze vele (in)directe verwijzingen naar het Oude Testament die verder inzicht geven wat er met Nieuwtestamentische gedeelten wordt bedoeld en inzicht geven in de achtergrond van de schrijvers en hun boodschap.
Zie hoofdartikel → Taal Nieuwe Testament
Drs. M. Rotman schrijft in de Studiebijbel m.b.t. de vraag of Mattheus een vertaling vanuit het Hebreeuws is: "taalkundig onderzoek wijst dat het canonieke Mattheus evangelie geen vertaling is, maar oorspronkelijk in het Grieks is geschreven" (Inleiding synoptische evangelie, p. 22), terwijl R.T. France in zijn commentaar op Mattheus stelt "Alle geleerden zijn erover eens dat het Evangelie van Mattheus in het Grieks was geschreven, en niet een simpele vertaling is van een Aramees origineel." (R.T. France, Tyndale New Testament Commentary, p. 34).
Verder valt op dat ook in de Peshitta een tekst als Markus 15:34 "En ter negender ure, riep Jezus met een grote stem, zeggende: ELOi, ELOi, LAMMA SABACHTANI, hetwelk is, overgezet zijnde: Mijn God, Mijn God! Waarom hebt Gij Mij verlaten?" letterlijk is overgezet wat duidt dat het vanuit het Grieks is overgenomen: ܘܒ݂ܰܬ݂ܫܰܥ ܫܳܥܺܝܢ ܩܥܳܐ ܝܶܫܽܘܥ ܒ݁ܩܳܠܳܐ ܪܳܡܳܐ ܘܶܐܡܰܪ ܐܺܝܠ ܐܺܝܠ ܠܡܳܢܳܐ ܫܒ݂ܰܩܬ݁ܳܢܝ ܕ݁ܺܐܝܬ݂ܶܝܗ ܐܰܠܳܗܝ ܐܰܠܳܗܝ ܠܡܳܢܳܐ ܫܒ݂ܰܩܬ݁ܳܢܝ܂ (transliteratie: wbatša‘ šā‘yin: q‘ā’ yešua‘ bqālā’ rāmā’ we’mar, ’ēl ’ēl lmānā’ šbaqtāni di’aiteyh ’elāhi ’elāhi lmānā’ šbaqtāni).
Zie ook: Peshitta
Vanaf de 16de eeuw zien we de eerste vertalingen in het Hebreeuws, waarbij in eerste instantie alleen de Evangeliën, en later het gehele Testament. We moeten bij deze vertalingen bedenken dat ze in Rabbijns Hebreeuws of Ivriet zijn geschreven en niet in het Bijbels Hebreeuws. Kenmerkend voor de oudere vertalingen zijn de vele Arameïsmen.
     |